ostentacja (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌɔstɛ̃nˈtaʦ̑ʲja], AS: [ostẽntacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) książk. demonstracyjny, manifestacyjny sposób zachowania się, mający na celu zwrócenie czyjejś uwagi, na pokaz[1]
- odmiana:
- (1.1) [2]
przypadek liczba pojedyncza mianownik ostentacja dopełniacz ostentacji celownik ostentacji biernik ostentację narzędnik ostentacją miejscownik ostentacji wołacz ostentacjo - przykłady:
- (1.1) Stronnictwo radziwiłłowskie z porywczością swą, butą, ostentacją potęgi i popularności, uchodziło w kraju za daleko mniej zręczne i w polityce nie mogące się mierzyć ze stronnictwem Familii.[3]
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) ostentacyjność, manifestacyjność
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. ostentacyjność ż
- przym. ostentacyjny
- przysł. ostentacyjnie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) franc. ostentation[2], łac. ostentatio (pysznienie, chwalenie się) od łac. ostento (pokazywać, chełpić się czymś)[4][1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) ostentation, ostentatiousness
- francuski: (1.1) ostentation ż
- hiszpański: (1.1) ostentación ż
- interlingua: (1.1) ostentation, fasto
- japoński: (1.1) げんき
- nowogrecki: (1.1) επίδειξη ż
- źródła:
- 1 2 Hasło „ostentacja” w: Wielki słownik wyrazów obcych, praca zbiorowa, pod red. Mirosława Bańki, PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-14455-5, s. 917.
- 1 2
Hasło „ostentation” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN. - ↑ Józef Ignacy Kraszewski: Saskie ostatki
- ↑ Hasła ostentatio, ostento w: Mały słownik łacińsko-polski, praca zbiorowa pod red. Józefa Korpantego, Wydawnictwo Szkolne PWN, Warszawa 2001, ISBN 978-83-7195-844-1.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.