onomastyka (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌɔ̃nɔ̃ˈmastɨka], AS: [õnõmastyka], zjawiska fonetyczne: nazal.• akc. na 3 syl.• akc. pob.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) jęz. dział językoznawstwa zajmujący się badaniem nazw własnych (osobowych i geograficznych); zob. też onomastyka w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1) blm,
przypadek liczba pojedyncza mianownik onomastyka dopełniacz onomastyki celownik onomastyce biernik onomastykę narzędnik onomastyką miejscownik onomastyce wołacz onomastyko - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) nazewnictwo
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- (1.1) leksykologia
- meronimy:
- (1.1) antroponomastyka (antroponimia), etnonimia, toponomastyka (toponimia, toponimika)
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. onomasta m, onomastyk m
- przym. onomastyczny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- gr. ὄνομα (onoma) → nazwa, imię[1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) onomastics, onomatology
- baskijski: (1.1) onomastika
- białoruski: (1.1) анамастыка ż
- hiszpański: (1.1) onomástica ż
- niemiecki: (1.1) Onomastik ż
- rosyjski: (1.1) ономастика ż
- ukraiński: (1.1) ономастика ż
- źródła:
- ↑ Edward Łuczyński, Jolanta Maćkiewicz, Językoznawstwo ogólne. Wybrane zagadnienia, wyd. II rozszerzone i uzupełnione, Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańsk 2002, s. 53.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.