onomastyk (język polski)

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) językoznawca zajmujący się onomastyką; onomasta

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) daw. liter. utwór poświęcony jakiejś osobie[1]
odmiana:
przykłady:
(1.1) Wybitny onomastyk opublikował pod tym tytułem swą benedyktyńską zaiste pracę, która ma zresztą po części charakter popularnonaukowy, tj. zrozumiały dla niespecjalistów[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) onomasta
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) językoznawca
(2.1) utwór literacki
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. onomastyka ż, onomasta mos
przym. onomastyczny
związki frazeologiczne:
etymologia:
od pol. onomastyka
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „onomastyk” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. ↑ Wacław Urban, „Nazwiska Polaków”. Kazimierz Rymut (…), „Przegląd Historyczny” nr 83/3, 1992, s. 574.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.