toponomastyka (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌtɔpɔ̃nɔ̃ˈmastɨka], AS: [topõnõmastyka], zjawiska fonetyczne: nazal.• akc. na 3 syl.• akc. pob.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) jęz. nauka o nazwach miejscowych, zamieszkałych i niezamieszkałych[1]
- odmiana:
- (1.1) blm[2];
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik toponomastyka toponomastyki dopełniacz toponomastyki toponomastyk celownik toponomastyce toponomastykom biernik toponomastykę toponomastyki narzędnik toponomastyką toponomastykami miejscownik toponomastyce toponomastykach wołacz toponomastyko toponomastyki - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) toponimia, toponimika
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) onomastyka
- hiponimy:
- (1.1) choronimia
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- przym. toponomastyczny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) toponymy
- bułgarski: (1.1) топономастика ż
- niemiecki: (1.1) Toponomastik ż
- słowacki: (1.1) toponomastika ż
- szwedzki: (1.1) ortnamnsforskning w, toponymi w, toponomasti w
- włoski: (1.1) toponomastica ż
- źródła:
- ↑ Stanisław Kania, Jan Tokarski, Zarys leksykologii i leksykografii polskiej, Warszawa 1997, s. 198.
- ↑
Hasło „toponomastyka” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.