kryzys (język polski)

wymowa:
IPA: [ˈkrɨzɨs], AS: [kryzys]
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) zła sytuacja (trwająca dłużej)
(1.2) ekon. załamanie procesu wzrostu gospodarczego
(1.3) med. nasilenie się choroby, pogorszenie się stanu chorego
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.2) Pensje w Grecji pozostaną znacząco wyższe niż przeciętne wynagrodzenie w Polsce, nawet mimo kryzysu[1].
składnia:
kolokacje:
(1.1) kryzys rządowy / gospodarczy / konstytucyjny / małżeński
(1.2) wielki kryzys
synonimy:
(1.1) przesilenie
(1.2) przesilenie
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kryzysowość ż, permakryzys m, kryzysówka ż
zdrobn. kryzysik m
przym. kryzysowy
przysł. kryzysowo
związki frazeologiczne:
etymologia:
gr. κρίσις (krísis)[2]
uwagi:
Dawniej słowo rodzaju żeńskiego – jak w greckim pierwowzorze[3], podobnie w dialekcie wielkopolskim[2].
tłumaczenia:
źródła:
  1. forsal.pl
  2. 1 2 Antoni Danysz, Odrębności słownikarskie kulturalnego języka polskiego w Wielkopolsce w stosunku do kulturalnego języka w Galicyi, „Język Polski” nr 8–10, s. 258.
  3. Por. Karol Irzykowski, Pałuba, Lwów 1903, s. 430: Pewnego dnia o zmierzchu siedział przy łóżku syna, który właśnie przebył już najcięższą kryzys.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.