konieczność (język polski)
- wymowa:
- IPA: [kɔ̃ˈɲɛʧ̑nɔɕʨ̑], AS: [kõńečność], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) coś, czego nie można uniknąć
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik konieczność konieczności dopełniacz konieczności konieczności celownik konieczności koniecznościom biernik konieczność konieczności narzędnik koniecznością koniecznościami miejscownik konieczności koniecznościach wołacz konieczności konieczności - przykłady:
- (1.1) Zasmuca nas konieczność śmierci.
- (1.1) Tego wymaga zasada wyższej konieczności.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) przykra konieczność • wyższa konieczność • stan wyższej konieczności
- synonimy:
- (1.1) przymus, nieodzowność, niezbędność, nieuchronność
- antonimy:
- (1.1) zbędność
- hiperonimy:
- (1.1) potrzeba
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- przym. konieczny
- przysł. koniecznie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. konieczny + -ość
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) necessity
- arabski: (1.1) ضرورة ż, حتمية ż, وجوب m
- bułgarski: (1.1) необходимост ż
- duński: (1.1) nødvendighed w
- fiński: (1.1) tarpeellisuus
- francuski: (1.1) nécessité ż, besoin m
- hiszpański: (1.1) necesidad ż
- niemiecki: (1.1) Notwendigkeit ż
- nowogrecki: (1.1) αναγκαιότητα ż, απαίτηση ż
- rosyjski: (1.1) необходимость ż
- sanskryt: (1.1) अवश्यकता ż
- suahili: (1.1) lazima
- turecki: (1.1) zorunluluk
- włoski: (1.1) necessità ż
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.