konfident (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) pejor. tajny wywiadowca lub współpracownik wywiadu, policji itp. służb
- (1.2) przest. człowiek zaufany
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik konfident konfidenci dopełniacz konfidenta konfidentów celownik konfidentowi konfidentom biernik konfidenta konfidentów narzędnik konfidentem konfidentami miejscownik konfidencie konfidentach wołacz konfidencie konfidenci depr. M. i W. lm: (te) konfidenty - przykłady:
- (1.1) Gestapo i niemieckie władze opuszczają Zakopane, wraz z niektórymi konfidentami z "Goralenvolku"[1].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) szpicel
- (1.2) powiernik, przyjaciel, zausznik
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) agent, donosiciel, informator
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. konfidencja ż, konfidencjonalność ż
- forma żeńska konfidentka ż
- przym. konfidencjonalny, konfidencki
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- niem. Konfident, franc. confident[2] < łac. confidens
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) informer
- hiszpański: (1.1) confidente m, espía m; (1.2) confidente m, asesor m, consejero m
- ukraiński: (1.1) конфідент m
- źródła:
- ↑ Zakopane i Tatry, Maciej Pinkwart, 1992 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.