powiernik (język polski)
- wymowa:
- IPA: [pɔˈvʲjɛrʲɲik], AS: [povʹi ̯erʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• i → j
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) człowiek zaufany, któremu ktoś się zwierza ze swoich spraw osobistych czy tajemnic
- (1.2) osoba upoważniona przez kogoś do reprezentowania go w sprawach prawnych, sądowych, urzędowych itd.
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik powiernik powiernicy dopełniacz powiernika powierników celownik powiernikowi powiernikom biernik powiernika powierników narzędnik powiernikiem powiernikami miejscownik powierniku powiernikach wołacz powierniku powiernicy - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) zausznik
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. powiernictwo n, powierzanie n, powierzenie n
- forma żeńska powiernica ż, powierniczka ż
- czas. powierzać ndk., powierzyć dk.
- przym. powierniczy, powierny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.