kognitywny (język polski)

wymowa:
IPA: [ˌkɔɟɲiˈtɨvnɨ], AS: [koǵńityvny], zjawiska fonetyczne: zmięk.akc. pob.
znaczenia:

przymiotnik relacyjny

(1.1) taki, który zajmuje się poznaniem świata lub badaniem procesów poznawczych, dotyczy takiego poznania, ma z nim związek
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Głównymi dyscyplinami wchodzącymi w skład kognitywistyki : neurobiologia, neuropsychologia, neurokognitywistyka, społeczna nauka poznawcza, psychologia poznawcza, informatyka, sztuczna inteligencja, robotyka kognitywna, językoznawstwo kognitywne, teoria obliczeń i teoria informacji, antropologia kulturowa, filozofia umysłu oraz wybrane działy logiki (zwłaszcza logika epistemiczna, doksastyczna, semantyka logiczna i teoria systemów dedukcyjnych z jej twierdzeniami limitacyjnymi)[1].
składnia:
kolokacje:
(1.1) językoznawstwo kognitywne
synonimy:
(1.1) poznawczy
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kognitywizm m, kognitywistyka ż, kognitywność ż, kognitywista m, kognitywistka ż
przysł. kognitywnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. cognitio[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Katarzyna Zahorodna, Problem reprezentacji umysłowych w rozszerzonych systemach poznawczych, wyd. I, Wrocław 2015, str. 18.
  2. Edward Łuczyński, Jolanta Maćkiewicz, Językoznawstwo ogólne. Wybrane zagadnienia, wyd. II rozszerzone i uzupełnione, Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańsk 2002, s. 28.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.