koczownik (język polski)
koczownicy (1.1)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) etn. kult. członek grupy ludzi nieposiadającej stałego miejsca zamieszkania, przemieszczającej się z miejsca na miejsce
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik koczownik koczownicy dopełniacz koczownika koczowników celownik koczownikowi koczownikom biernik koczownika koczowników narzędnik koczownikiem koczownikami miejscownik koczowniku koczownikach wołacz koczowniku koczownicy - przykłady:
- (1.1) Pasterz wyróżniał się w grupie koczowników przybyłych ze wschodu.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) nomada
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) wędrowiec
- hiponimy:
- (1.1) Beduin, Czukcza, Aborygen, Rom, Inuit, Pigmej, Lapończyk, Buszmen
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. koczownictwo n, koczowanie n
- forma żeńska koczowniczka ż
- przym. koczowniczy
- przysł. koczowniczo
- czas. koczować ndk.
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. koczować + -nik
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) nomad
- białoruski: (1.1) качэўнік m
- bułgarski: (1.1) чергар m, чергарин m
- czeski: (1.1) kočovník m
- hiszpański: (1.1) nómada m
- niderlandzki: (1.1) nomade m
- nowogrecki: (1.1) νομάδας m, νομάς m
- rosyjski: (1.1) кочевник m
- ukraiński: (1.1) кочівник m
- włoski: (1.1) nomade
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.