klęczeć (język polski)

chłopiec klęczy(1.1)

wymowa:

IPA: [ˈklɛ̃n͇ʧ̑ɛʨ̑], AS: [klẽṇčeć], zjawiska fonetyczne: udziąs.• nazal.• asynch. ę  ​

znaczenia:

czasownik nieprzechodni

(1.1) mając nogi zgięte w kolanach i opierając kolana na ziemi, trwać w tej pozycji

odmiana:

przykłady:

(1.1) Zygmunt wyobraził sobie grupkę klęczących. Pobrzękiwali szabelkami, modląc się do plastikowej konewki w kształcie Matki Boskiej Gietrzwałdzkiej^[1].

składnia:

kolokacje:

(1.1) klęczeć w kościele • klęczeć obok czegoś / kogoś • klęczeć przed czymś / kimś

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. klęcznik m, klękanie n, klęczenie n, klęczki

czas. klękać, klęknąć, uklęknąć

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) kneel
• arabski: (1.1) برك
• duński: (1.1) knæle
• esperanto: (1.1) genui
• niemiecki: (1.1) knien
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1)
• słowacki: (1.1) kľačať
• wilamowski: (1.1) knīn
• włoski: (1.1) stare inginocchiato, stare ginocchioni

źródła: