kibuc (język polski)

kibuc (1.1)
wymowa:
IPA: [ˈcibuʦ̑], AS: [ḱibuc], zjawiska fonetyczne: zmięk.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) izraelskie spółdzielcze gospodarstwo rolne lub produkcyjne wraz z osadą mieszkańców, w którym ziemia i środki produkcji własnością wspólną; zob. też kibuc w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Mam na imię Sara i pochodzę z kibucu spod Jerozolimy.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) gospodarstwo, komuna
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kibucnik m, kibucyzm m
przym. kibucowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
hebr. קבוץ
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.

kibuc (język czeski)

kibuc (1.1)
wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski nieżywotny

(1.1) kibuc
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) hebr. קבוץ
uwagi:
źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.