kibuc (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈcibuʦ̑], AS: [ḱibuc], zjawiska fonetyczne: zmięk.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) izraelskie spółdzielcze gospodarstwo rolne lub produkcyjne wraz z osadą mieszkańców, w którym ziemia i środki produkcji są własnością wspólną; zob. też kibuc w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kibuc kibuce dopełniacz kibuca / kibucu[1] kibuców celownik kibucowi kibucom biernik kibuc kibuce narzędnik kibucem kibucami miejscownik kibucu kibucach wołacz kibucu kibuce - przykłady:
- (1.1) Mam na imię Sara i pochodzę z kibucu spod Jerozolimy.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) gospodarstwo, komuna
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. kibucnik m, kibucyzm m
- przym. kibucowy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- hebr. קבוץ
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) kibbutz
- baskijski: (1.1) kibbutz
- czeski: (1.1) kibuc m
- hebrajski: (1.1) קבוץ m
- hiszpański: (1.1) kibutz m
- jidysz: (1.1) קיבוץ m
- niemiecki: (1.1) Kibbuz m
- nowogrecki: (1.1) κιμπούτς n
- włoski: (1.1) kibbutz m
- źródła:
- ↑ Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.
kibuc (język czeski)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski nieżywotny
- (1.1) kibuc
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kibuc kibucy dopełniacz kibucu kibuců celownik kibucu kibucům biernik kibuc kibucy wołacz kibuce kibucy miejscownik kibucu kibucech narzędnik kibucem kibucy - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) hebr. קבוץ
- uwagi:
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.