intonacja (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌĩntɔ̃ˈnaʦ̑ʲja], AS: [ĩntõnacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) jęz. sposób akcentowania wyrazów i zdań; zob. też intonacja (językoznawstwo) w Wikipedii
- (1.2) muz. sposób wydobywania dźwięków, szczególnie w śpiewie, na instrumencie smyczkowym lub dętym; zob. też intonacja (muzyka) w Wikipedii
- (1.3) muz. rozpoczęcie śpiewu zbiorowego przez jedną osobę; zaśpiew; zob. też intonacja (muzyka) w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik intonacja intonacje dopełniacz intonacji intonacji / przest. intonacyj[1] celownik intonacji intonacjom biernik intonację intonacje narzędnik intonacją intonacjami miejscownik intonacji intonacjach wołacz intonacjo intonacje - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) intonacja dwuwierzchołkowa • intonacja akutowa
- synonimy:
- (1.1-2) intonowanie
- (1.3) intonowanie, zaśpiew
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- czas. intonować
- rzecz. intonowanie n
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) franc. intonation[2] < łac. intono → rozbrzmiewam[3]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) intonation; (1.2) intonation; (1.3) intonation
- arabski: (1.1) نبرة
- białoruski: (1.1) інтанацыя ż
- bułgarski: (1.1) интонация ż; (1.2) интонация ż
- esperanto: (1.1) voĉmodulo, voĉmodulado
- francuski: (1.1) intonation ż
- hiszpański: (1.1) entonación ż
- niderlandzki: (1.1) intonatie
- niemiecki: (1.1) Intonation ż
- nowogrecki: (1.1) τονισμός m
- rosyjski: (1.1) интонация ż
- serbski: (1.1) интонација ż
- tuvalu: (1.1) gaugāleo
- ukraiński: (1.1) інтонація ż; (1.2) інтонація ż; (1.3) інтонація ż
- węgierski: (1.1) intonáció, hanglejtés
- włoski: (1.1) intonazione ż
- źródła:
- ↑
Hasło „intonacja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online. - ↑ Hasło „intonacja” w: Wielki słownik wyrazów obcych, praca zbiorowa, pod red. Mirosława Bańki, PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-14455-5, s. 557.
- ↑ Kazimierz Ożóg, Ustna odmiana języka ogólnego [w:] Encyklopedia kultury polskiej XX wieku, t. 2, pod red. J. Bartmińskiego, Wrocław 1993, s. 91.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.