cesarz (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈʦ̑ɛsaʃ], AS: [cesaš], zjawiska fonetyczne: wygł. ​

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) najwyższy stopień monarchiczny; zob. też cesarz w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	cesarz	cesarze / cesarzowie[1][2]
dopełniacz	cesarza	cesarzy / cesarzów[1][2]
celownik	cesarzowi	cesarzom
biernik	cesarza	cesarzy / cesarzów
narzędnik	cesarzem	cesarzami
miejscownik	cesarzu	cesarzach
wołacz	cesarzu	cesarze / cesarzowie

przykłady:

(1.1) Cesarz to ktoś, kto włada cesarstwem.

(1.1) Tylko cesarz mógł polować z orłem.

składnia:

kolokacje:

(1.1) cesarz rzymski / chiński • cesarz Rzymu / Chin

synonimy:

(1.1) imperator, kajzer, cezar, car; st.pol. carz; gw. cysorz m

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) monarcha

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. cesarstwo n, cesarzewicz m, cesarzówna ż, cesarzowanie n, cesarka ż, cesarczyk m, antycesarz m

forma żeńska cesarzowa ż

przym. cesarski, cesarzewiczowski

przysł. cesarsko

związki frazeologiczne:

oddać cesarzowi co cesarskie

etymologia:

od przydomka łac. Gaiusa Iuliusa Caesara (zob. Gajusz Juliusz Cezar w Wikipedii)

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) emperor
• baskijski: (1.1) enperadore
• chorwacki: (1.1) car m
• czeski: (1.1) císař m
• dolnołużycki: (1.1) kejžor m
• duński: (1.1) kejser w
• esperanto: (1.1) imperiestro
• francuski: (1.1) empereur m
• hiszpański: (1.1) emperador m
• islandzki: (1.1) keisari m
• japoński: (1.1) 天皇
• kaszubski: (1.1) césôrz m
• kataloński: (1.1) emperador m
• niemiecki: (1.1) Kaiser m
• norweski (bokmål): (1.1) keiser m
• norweski (nynorsk): (1.1) keisar m
• nowogrecki: (1.1) αυτοκράτορας m
• rosyjski: (1.1) император m
• słowacki: (1.1) cisár
• szwedzki: (1.1) kejsare w
• tuvalu: (1.1) emepela
• węgierski: (1.1) császár
• wilamowski: (1.1) kaezer m, kǡzer m, kazer m
• włoski: (1.1) imperatore m

źródła: