bardon (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈbardɔ̃n], AS: [bardõn], zjawiska fonetyczne: nazal.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) dawny instrument muzyczny, podobny do liry lub lutni
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik bardon bardony dopełniacz bardonu bardonów celownik bardonowi bardonom biernik bardon bardony narzędnik bardonem bardonami miejscownik bardonie bardonach wołacz bardonie bardony - przykłady:
- (1.1) Lecz lud, rozwścieczony przeniewierstwem Jurgi, wnet porwał go siłą i wlókł na stos, gdy nagle przebił się Sławeńko i śmiało wstąpił na stos, uderzając w struny bardonu[1].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- czes. bardun < śwn. pardune[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Feliks Bernatowicz, Napoleon Rouba (red.), Pojata córka Lizdejki, wyd. Wydawnictwo Mińskiego Towarzystwa „Oświata“, Mińsk 1908.
- ↑
Hasło „bardon” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.