ławnik (język polski)

wymowa:
​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) praw. osoba niebędąca sędzią, uczestnicząca w wydawaniu wyroków w niektórych kategoriach spraw sądowych; zob. też ławnik (sądownictwo) w Wikipedii
(1.2) praw. w dawnej Polsce: członek ławy miejskiej lub wiejskiej; zob. też ława miejska w Wikipedii
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) W sprawach cywilnych dwaj ławnicy pod przewodnictwem zawodowego sędziego rozpoznają sprawy z zakresu prawa pracy oraz część spraw wynikających ze stosunków rodzinnych[1].
(1.2) Ława miejska (…) składała się z wójta, landwójta i sześciu ławników[1].
składnia:
kolokacje:
(1.1) być ławnikiem w sprawie
synonimy:
(1.2) radny
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) sędzia
hiponimy:
holonimy:
(1.2) ława
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. ława ż
forma żeńska ławniczka ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) od (1.2)
(1.2) od ławy, za którą zasiadali ławnicy
uwagi:
tłumaczenia:
  • angielski: (1.1) juror, lay judge
  • górnołużycki: (1.1) ławnik m
źródła:
  1. 1 2 z Wikipedii

ławnik (język górnołużycki)

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) praw. ławnik
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. ławniski
rzecz. ława ż, ławica ż, ławčička ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.