19 Dywizjon Artylerii
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1967

Organizacja
Numer

JW 2336[1][2]

Dyslokacja

Morąg

Rodzaj sił zbrojnych

Wojska Lądowe

Rodzaj wojsk

Wojska rakietowe

Podległość

15 Dywizja Zmechanizowana

19 Dywizjon Rakiet Taktycznych – samodzielny pododdział wojsk rakietowych i artylerii ludowego Wojska Polskiego.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Jeszcze wiosną 1963 uruchomiono proces formowania dywizjonów rakiet taktycznych, które postanowiono włączyć w skład dywizji ogólnowojskowych. Zarządzeniem szefa SG WP nr 0110/Org. z 1 sierpnia 1967 po przeformowaniu z 19 dywizjonu artylerii rakietowej (JW 2629[2]) na etatach 4/243 utworzono 19 dywizjon artylerii w Lidzbarku Warmińskim z przeznaczeniem dla 15 Dywizji Zmechanizowanej[3][1][4]. W 1969 dywizjon otrzymał kolejną wyrzutnię pochodzącą z przezbrajanego w nowe rakiety innego dywizjonu[5]. Potem stacjonował w Morągu[3]. W 1969 Jednostka posiadała etat nr 30/129[uwaga 1] i uzbrojona była w trzy wyrzutnie 2P16[6].

Zarządzeniem szefa SG WP nr 042/ Org. z 18 listopada 1982 przeformowano dywizjon z etatu 30/129 na 30/243 przezbrajając go z trzech wyrzutni 2P16 na trzy 9P113[7][uwaga 2].

Pod koniec 1988 19 dywizjon rakiet taktyczny posiadał etat nr 30/243, a jego podstawowe wyposażenie stanowiły trzy wyrzutnie 9P113[8].

Skład organizacyjny

dowództwo i sztab

  • bateria dowodzenia
  • 2 baterie startowe
    • dwa plutony
  • pluton obsługi technicznej
  • pluton remontowy
  • pluton zaopatrzenia
  • pluton medyczny

Razem w drt:

  • 4 wyrzutnie rakiet taktycznych R-70

Uwagi

  1. ↑ Zarządzeniem szefa SG WP nr 090/Org. z 14 VIII 1970 etat dywizjonu zmieniono z 30/110 na 30/129[5].
  2. ↑ Jeszcze w 1979 w planach SG WP widniał zapis sugerujący przezbrojenie dywizjonu w nowe wyrzutnie wraz ze zwiększeniem ich liczby trzech do czterech. Ostatecznie zrealizowano oszczędniejszy wariant zakupu[7].

Przypisy

  1. 1 2 Rochowicz 2018 ↓, s. 61.
  2. 1 2 Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Toruniu.
  3. 1 2 Michał Trubas. Wojska „jednorazowego użytku”. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 2/2011. s. 157.
  4. ↑ Puchała 2013 ↓, s. 286.
  5. 1 2 Rochowicz 2018 ↓, s. 62.
  6. ↑ Rochowicz 2018 ↓, s. 63.
  7. 1 2 Rochowicz 2018 ↓, s. 65.
  8. ↑ Rochowicz 2018 ↓, s. 68.

Bibliografia

  • Franciszek Puchała: Budowa potencjału bojowego Wojska polskiego 1945–1990. Obszary szpiegowskich działań. Warszawa: Fundacja „Historia i Kultura”, 2013. ISBN 978-83-11-12800-2.
  • Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska pancerne i zmechanizowane w latach 1955–1990. „Poligon” nr 3/2010
  • Przegląd Historyczno-Wojskowy nr 2. 2011. [dostęp 2012-10-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-21)]. (pol.).
  • Mariusz Cielma (mac76): Brygada Rakiet LWP. 2009-08-06. [dostęp 2012-10-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-17)]. (pol.).
  • Robert Rochowicz. Rakiety operacyjne i taktyczne w Siłach Zbrojnych PRL. „Poligon”. Nr 1(62), s. 56–68, styczeń-marzec 2018. Warszawa: Magnum-X. ISSN 1895-3344. 
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.