Historia | |
Państwo | |
---|---|
Nazwa wyróżniająca |
Łużycki |
Tradycje | |
Święto |
16 kwietnia[1] |
Organizacja | |
Numer |
JW 2941[2] |
Dyslokacja | |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość |
37 Łużycki Pułk Artylerii (37 pa) – oddział Wojsk Rakietowych i Artylerii ludowego Wojska Polskiego.
W 1956 roku 38 Pułk Artylerii Lekkiej przeformowany został na etat Nr 5/150 pułku artylerii haubic oraz przyjął tradycje i numer rozformowanego 37 Łużyckiego Pułku Artylerii Lekkiej. Jego nowa nazwa brzmiała 37 Łużycki Pułk Artylerii Haubic. Pułk wchodził w skład 2 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej im. gen. Henryka Dąbrowskiego. Stacjonował w garnizonie Kędzierzyn-Koźle. W 1989 przeformowany został w 37 Ośrodek Materiałowo-Techniczny.
W 1990 roku dziedzictwo tradycji pułku oraz jego historyczny numer przejął 37 Łużycki Pułk Artylerii ze Stargardu Szczecińskiego[3].
Struktura organizacyjna
- dowództwo, sztab
- bateria dowodzenia
- plutony: rozpoznania, łączności, topograficzno-rachunkowy, rozpoznania dźwiękowego
- dywizjon haubic 122 mm
- dywizjon haubic 152 mm
- pluton przeciwlotniczy
- kompanie: zaopatrzenia, remontowa, medyczna
Razem w pułku artylerii: 18 haubic 122 mm, 18 haubic 152 mm i 4 zestawy ZU-23-2.
Przypisy
- ↑ Rozkaz nr 07/MON z 4 maja 1967 roku
- ↑ Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Oleśnicy
- ↑ Wytyczne Nr 5 szefa Głównego Zarządu Wychowawczego WP z dnia 29 stycznia 1990 roku w sprawie dziedziczenia tradycji jednostek Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej im. Henryka Dąbrowskiego przez jednostki wojskowe rozformowywanej 20 Dywizji Pancernej.
Bibliografia
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Paweł Piotrowski: Śląski Okręg Wojskowy : przekształcenia organizacyjne, 1945-1956. Warszawa: Wydawnictwo TRIO : Instytut Pamięci Narodowej, 2003. ISBN 83-88542-53-2.