Symbol niewinności

W Biblii pojawia się motyw niewinnego syna przeznaczonego na rzeź – to Izaak, syn Abrahama. Bóg, by wypróbować swego sługę, żąda od niego ofiary z tego, co mu najdroższe– z jedynego i długo wyczekiwanego potomka. Abraham z bólem, alei z pokorą przyjmie wolę Bożą, nie mówiąc synowi o tym, co go czeka. Wtedy Bóg wycofa żądanie i zamiast ofiary z Izaaka przyjmie od Abrahama ofiarę z baranka. Ewangelie opisują uzdrowienia dzieci i przywracanie im życia („Panie,moja córka dopiero co skonała, lecz przyjdź i włóż na nią rękę, a żyć będzie”– powiedział Jair i rzeczywiście, gdy Chrystus „ujął ją za rękę”, „dziewczynka wstała”). Jezus błogosławił też dzieci, które często mu przynoszono, traktował je jako wdzięcznych słuchaczy Dobrej Nowiny, przejętych, otwartych, dobrych i bezpretensjonalnych – podawał je dorosłym za przykład („Dopuśćcie dzieci i nie przeszkadzajcie im przyjść do Mnie; do takich bowiem należy królestwo niebieskie” – Mt 19, 14). Stawiał je w roli niewinnych i dobrych, zdolnych zrozumieć więcej niż pozornie mądrzejsi, rzekomo dojrzali ludzie. Motyw niewinnych dzieci porywanych czy poświęcanych jako ofiary dla bóstw wielokrotnie pojawiał się w mitologii. W tym kontekście dziecko funkcjonowało jako symbol niewinności – podobnie funkcjonuje często w literaturze, np. Helusia Stawska z Lalki Bolesława Prusa, przedwcześnie zmarły Piotruś z Nocy i dni Marii Dąbrowskiej, dzieci z IV części Dziadów Adama Mickiewicza.