Mit o powstaniu świata - streszczenie

Z Chaosu wyłoniła się pierwsza para bóstw: Uranos – Niebo i Gaja – Ziemia. Z ich związku powstał ród tytanów (wśród nich najstarszy Okeanos) oraz młodsi cyklopi (kiklopowie) i sturęcy (hekatonchejrowie). Uranos jednak gardził młodszym potomstwem i strącił je w czeluści Tartaru, z którego nie było powrotu. Gaja, nie mogąc się pogodzić z tą krzywdą, nakłoniła tytana Kronosa, by pozbawił ojca władzy. Z rany zadanej Uranosowi wyciekła krew, z której powstały trzy boginie zemsty – Erynie. Zaczęło się panowanie Kronosa, który z obawy przed klątwą ojca połykał wszystkie dzieci, które rodziła mu żona – Reja. Gdy urodziło się ich szóste dziecko – Dzeus, Reja postanowiła je uratować i dała Kronosowi do połknięcia kamień zamiast niego. Ocalonego syna dała pod opiekę ziemskich nimf oraz kozy Almatei. Gdy Dzeus wydoroślał, postanowił stanąć do walki z ojcem. Podał mu środek wymiotny i tym sposobem pojawili się bogowie – Hades, Posejdon, Hera, Demeter i Hestia, którzy razem ze sturękimi i cyklopami w wielkiej wojnie pokonali Kronosa. Kolejną wygraną wojnę Dzeus stoczył z gigantami oraz ich najpotężniejszym wojownikiem – Tyfonem. Pojawił tu się również podział na cztery wieki ludzkości: złoty – panowanie Kronosa (nawiązanie do raju biblijnego); srebrny – czas powolnego rozwoju; brązowy – czas siły i wojny (z bohaterami Heraklesem i Tezeuszem); żelazny – czas zwyczajny, bez bohaterskich czynów, trwający do dziś.