znachorka (język polski)
- wymowa:
- IPA: [znaˈxɔrka], AS: [znaχorka]
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) książk. kobieta bez uprawnień i bez odpowiedniego wykształcenia medycznego zajmująca się leczeniem ludzi, zwykle za pomocą ziół, zamawiania, guseł, czarów[1]
- (1.2) lekcew. pogard. zła lekarka
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik znachorka znachorki dopełniacz znachorki znachorek celownik znachorce znachorkom biernik znachorkę znachorki narzędnik znachorką znachorkami miejscownik znachorce znachorkach wołacz znachorko znachorki - przykłady:
- (1.1) Babcia mojej koleżanki leczyła się u znachorki.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) leczyć się u znachorki
- synonimy:
- (1.1) szeptunka, szeptucha
- antonimy:
- (1.1) lekarka
- hiperonimy:
- (1.1) uzdrowicielka, uzdrawiaczka
- hiponimy:
- (1.1) babka
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. znachorstwo n
- forma męska znachor m
- przym. znachorski
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- białoruski: (1.1) знахарка ż
- bułgarski: (1.1) знахарка ż
- czeski: (1.1) mastičkářka ż; (1.2) mastičkářka ż
- rosyjski: (1.1) знахарка ż
- słowacki: (1.1) mastičkárka ż; (1.2) mastičkárka ż
- źródła:
- ↑
Hasło „znachor” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.