znachor (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈznaxɔr], AS: [znaχor]
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) książk. człowiek bez uprawnień i bez odpowiedniego wykształcenia medycznego zajmujący się leczeniem ludzi, zwykle za pomocą ziół, zamawiania, guseł, czarów[1]
- (1.2) lekcew. zły lekarz
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik znachor znachorzy dopełniacz znachora znachorów celownik znachorowi znachorom biernik znachora znachorów narzędnik znachorem znachorami miejscownik znachorze znachorach wołacz znachorze znachorzy - przykłady:
- (1.1) Babcia mojej koleżanki leczyła się u znachora.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) leczyć się u znachora
- synonimy:
- (1.2) konował
- antonimy:
- (1.1) lekarz
- hiperonimy:
- (1.1) uzdrowiciel, uzdrawiacz
- hiponimy:
- (1.1) szeptun
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. znachorstwo n
- forma żeńska znachorka ż
- przym. znachorski
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- dial. prasł. *znachorъ < prasł. *znachati + *-orъ < prasł. *znachati < prasł. *znati[2]
- por. znać
- uwagi:
- (1.1) zobacz też: bioenergoterapeuta • homeopata • kręgarz • zielarz
- tłumaczenia:
- białoruski: (1.1) знахар m, чараўнік m, шаптун m
- bułgarski: (1.1) знахар m
- czeski: (1.1) mastičkář m; (1.2) mastičkář m
- fiński: (1.1) puoskari
- hiszpański: (1.1) curandero m
- jidysz: (1.1) רופֿא m (rojfe)
- kaszubski: (1.1) kùsrôt m
- nowogrecki: (1.1) κομπογιαννίτης m, ψευτογιατρός m
- rosyjski: (1.1) знахарь m, целитель m
- słowacki: (1.1) mastičkár m; (1.2) mastičkár m
- źródła:
- ↑
Hasło „znachor” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN. - ↑
Hasło „znachor” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.