wyć (język polski)

małpy wyją (1.1)
wymowa:
IPA: [vɨʨ̑], AS: [vyć]
znaczenia:

czasownik

(1.1) o zwierzętach (zazw. wilkach, psach, hienach): wydawać długi zawodzący głos, przeciągle skowyczeć
(1.2) o ludziach: przeciągle krzyczeć z bólu lub żałości
(1.3) pot. o ludziach: fałszywie śpiewać
(1.4) o obiektach nieożywionych: wydawać głuchy, przeciągły dźwięk
odmiana:
(1.1-4) koniugacja Xa
przykłady:
(1.1) Mądrość ludowa mówi, że jeśli wyje pies, to znaczy, że w pobliżu leży trup.
(1.2) Podczas zabiegu dziecko wyło bardziej ze strachu, niż z bólu.
(1.3) Przestań wyć, tego się nie da słuchać, zupełnie zniszczyłaś piosenkę!
(1.4) Wyjące syreny oznaczają nalot lub pożar.
składnia:
(1.1-2) wyć z + D.
kolokacje:
(1.2) wyć z bólu / nudy / tęsknoty / żalu / żałości
synonimy:
(1.1) skowyczeć
(1.2) krzyczeć, zawodzić
(1.3) fałszować
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wycie n, wyjec m
związki frazeologiczne:
etymologia:
prasł. *vyti[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „wyć” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.