wkurwić (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈfkurvʲiʨ̑], AS: [fkurvʹić], zjawiska fonetyczne: zmięk.• utr. dźw.

​

znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. wkurwiać)

(1.1) aspekt dokonany od: wkurwiać

czasownik zwrotny dokonany wkurwić się (ndk. wkurwiać się)

(2.1) aspekt dokonany od: wkurwiać się

odmiana:

(1.1, 2.1) zob. wkurwiać

przykłady:

(1.1) Wkurwił mnie, byłam zła, zresztą ciągle udaję, że mi nie przeszło, chociaż już dawno mu wybaczyłam^[1].

(2.1) Przyznaję, wkurwiłem się. W ogóle od czasu tej cholernej roboty w starej kopalni chodziłem podminowany jak posągi Buddy przez talibów. Byle gówno potrafiło wytrącić mnie z równowagi (…)^[2]

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kurwa ż, kurwisko n, kurewka ż, kurwowanie n, pokurwowanie n, wkurwienie n

wykrz. kurwa

czas. wkurwiać, kurwować

przym. wkurwiony, skurwiały

przysł. kurewsko

partyk. kurwa

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

(1.1) dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: wkurwiać

(2.1) dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: wkurwiać się

• ukraiński: (1.1) заїбати; (2.1) заїбатися

źródła: