wandal (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈvãndal], AS: [vãndal], zjawiska fonetyczne: nazal.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) osoba bezsensownie i bezmyślnie niszcząca rzeczy, wartości kulturalne, dzieła sztuki
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik wandal wandale dopełniacz wandala wandali / wandalów[1] celownik wandalowi wandalom biernik wandala wandali / wandalów narzędnik wandalem wandalami miejscownik wandalu wandalach wołacz wandalu wandale - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) barbarzyńca, dewastator, niszczyciel, chuligan, łobuz, hultaj, pot. dres, dresiarz
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. Wandal m, wandalizm m, wandalski mrz
- czas. wandalizować
- przym. wandalski
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. Vandalus (lm Vandali → starożytny lud germański, który napadł na Galię, Hiszpanię i Afrykę Północną, później najechał na Italię, niszcząc tam wiele dzieł sztuki i kultury)
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) vandal
- białoruski: (1.1) вандал m
- bułgarski: (1.1) вандал m
- esperanto: (1.1) vandalo
- fiński: (1.1) vandaali
- francuski: (1.1) vandale m
- hiszpański: (1.1) vándalo m
- karpatorusiński: (1.1) вандал m
- nowogrecki: (1.1) βάνδαλος m, ż
- rosyjski: (1.1) ванда́л m
- słowacki: (1.1) vandal m
- ukraiński: (1.1) вандал m
- włoski: (1.1) vandalo
- źródła:
- ↑
Hasło „wandal” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.