turyńczyk (język polski)
- wymowa:
- IPA: [tuˈrɨ̃j̃n͇ʧ̑ɨk], AS: [turỹĩ ̯ṇčyk], zjawiska fonetyczne: nazal.• rozs. artyk.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) mieszkaniec Turynu lub mężczyzna pochodzący z Turynu
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik turyńczyk turyńczycy dopełniacz turyńczyka turyńczyków celownik turyńczykowi turyńczykom biernik turyńczyka turyńczyków narzędnik turyńczykiem turyńczykami miejscownik turyńczyku turyńczykach wołacz turyńczyku turyńczycy depr. M. i W. lm: (te) turyńczyki - przykłady:
- (1.1) Tolerancja turyńczyków tłumaczy się być może osobliwą dwutorowością myśli i wyobraźni ludzi Baroku, ich zamiłowaniu do antytez i kontrastów[1].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) Piemontczyk
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. Turyn m
- forma żeńska turynka ż
- przym. turyński
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- (1.1) Nazwy mieszkańców miast, osiedli i wsi piszemy małą literą[2].
- tłumaczenia:
- baskijski: (1.1) turindar
- czeski: (1.1) Turíňan m
- francuski: (1.1) Turinois m
- hiszpański: (1.1) turinés m
- kataloński: (1.1) torinès m
- niemiecki: (1.1) Turiner m
- rosyjski: (1.1) туринец m
- słowacki: (1.1) Turínčan m
- słoweński: (1.1) Torinčan m
- włoski: (1.1) torinese
- źródła:
- ↑ Kultura, s.18, styczeń-luty 1964.
- ↑
Hasło „Nazwy mieszkańców miast, osiedli i wsi” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.