triumwirat (język polski)
- wymowa:
- IPA: [trʲjũw̃ˈvʲirat], AS: [trʹi ̯ũũ̯vʹirat], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• samogł.+n/m+szczelin.• i → j
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) trójka osób, które rządzą razem; zob. też triumwirat w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik triumwirat triumwiraty dopełniacz triumwiratu triumwiratów celownik triumwiratowi triumwiratom biernik triumwirat triumwiraty narzędnik triumwiratem triumwiratami miejscownik triumwiracie triumwiratach wołacz triumwiracie triumwiraty - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. triumwir m
- zdrobn. triumwiracik m
- przym. triumwiratowy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. triumviratus < łac. trium + viri → „trzech mężów”[1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) triumvirate
- azerski: (1.1) triumvirat
- białoruski: (1.1) трыумвірат m
- bułgarski: (1.1) триумвират m
- chorwacki: (1.1) trijumvirat m
- czeski: (1.1) triumvirát m
- esperanto: (1.1) triumviraro
- estoński: (1.1) triumviraat
- francuski: (1.1) triumvirat m
- gruziński: (1.1) ტრიუმვირატი (t'riumvirat'i)
- hiszpański: (1.1) triunvirato m
- łotewski: (1.1) triumvirāts m
- nowogrecki: (1.1) τριανδρία ż, τριαρχία ż
- portugalski: (1.1) triunvirato m
- serbski: (1.1) тријумвират m
- słoweński: (1.1) triumvirat m
- szwedzki: (1.1) triumvirat n
- węgierski: (1.1) triumvirátus
- źródła:
- ↑ Hasło „triumwirat” w: Słownik wyrazów obcych, Wydawnictwo Naukowe PWN, wyd. 1995 i nn.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.