sztil (język polski)
sztil (1.1)
- wymowa:
- IPA: [ʃtʲil], AS: [štʹil], zjawiska fonetyczne: zmięk.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) żegl. sytuacja na morzu, gdy brak wiatru; zob. też sztil w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik sztil sztile dopełniacz sztilu sztilów celownik sztilowi sztilom biernik sztil sztile narzędnik sztilem sztilami miejscownik sztilu sztilach wołacz sztilu sztile - przykłady:
- (1.1) Od dwóch dni mamy zupełny sztil, ani podmuchu, a łajba kołysze się tylko na martwej fali.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) cisza morska, flauta, 0 B
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) niem. Stille → cisza < niem. still → cichy[1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- (1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: flauta
- ukraiński: (1.1) штиль m
- źródła:
- ↑ Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, De Agostini Polska.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.