stanowczo (język polski)
- wymowa:
- , IPA: [stãˈnɔfʧ̑ɔ], AS: [stãnofčo], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.• nazal.
-
- znaczenia:
przysłówek
- (1.1) w sposób stanowczy, zdecydowanie
- odmiana:
- (1.1) st. wyższy bardziej stanowczo; st. najwyższy najbardziej stanowczo
- przykłady:
- (1.1) Gdy ordynator zobaczył, że zamierza ją zabrać do Krakowa maluchem, zaprotestował stanowczo[1].
- (1.1) Zostanie ukarana! - powiedział głośno i stanowczo mężczyzna w mundurze, w wysokiej niebieskiej czapie[2].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) zdecydowanie, kategorycznie
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- (1.1) autorytatywnie, uparcie
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. stanowczość ż
- przym. stanowczy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) firmly, decidedly
- hiszpański: (1.1) firmemente
- rosyjski: (1.1) твёрдо, решительно, категорически, категорично
- źródła:
- ↑ Elżbieta Baniewicz, Anna Dymna - ona to ja, 1997, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
- ↑ Joanna Rudniańska, Miejsca, 1999, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.