samotność (język polski)

wymowa:
IPA: [sãˈmɔtnɔɕʨ̑], AS: [sãmotność], zjawiska fonetyczne: nazal.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) życie w odosobnieniu, z dala od innych ludzi
(1.2) uczucie braku bliskich osób
odmiana:
(1) blm
przykłady:
(1.1) O Boże, po siedmiu latach samotności, okręt tak blisko![1]
(1.2) Przy kieliszku walczyła ze swą samotnością.
składnia:
kolokacje:
(1.1) samotność dokucza
(1.2) odczuwać samotność • cierpieć na samotność • walczyć z samotnością • uporać się z samotnością
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. samotny, sam
przysł. samotnie, samotno
rzecz. samotnik m, samotnia ż, sam mrz, samosia ż, samotnictwo n, osamotnienie n
zaim. sam
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Daniel Defoe, Przypadki Robinsona Kruzoe, tłum. Władysław Ludwik Anczyc
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.