samopał (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) daw. wojsk. prymitywna, długa ręczna broń palna, używana w XVI-XVII wieku w Europie Wschodniej^[1]; rodzaj rusznicy; zob. też samopał w Wikipedii

(1.2) łow. pułapka samostrzelna uruchamiana przypadkowo mechanizmem spustowym^[2]

(1.3) techn. urządzenie do odstraszania zwierzyny niszczącej nocą pola uprawne, od czasu do czasu strzelające ślepą amunicją^[3]

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	samopał	samopały
dopełniacz	samopału	samopałów
celownik	samopałowi	samopałom
biernik	samopał	samopały
narzędnik	samopałem	samopałami
miejscownik	samopale	samopałach
wołacz	samopał	samopały

przykłady:

(1.1) Odpowiadaj, wraży synu, a nie, to z samopału zapytam!^[4]

(1.2) Tylko w lutym złowił samopałem pięć sztuk zwierzyny płowej.

składnia:

kolokacje:

(1.1) palić z samopału

(1.2) zastawić samopał

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. samopodpalenie n, samospalenie n

związki frazeologiczne:

etymologia:

ros. самопал

uwagi:

tłumaczenia:

źródła:

•  Hasło „samopał” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.