politruk (język polski)
- wymowa:
- IPA: [pɔˈlʲitruk], AS: [polʹitruk], zjawiska fonetyczne: zmięk.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) hist. oficer polityczny w dawnej armii radzieckiej bądź w armiach innych państw komunistycznych
- (1.2) pot. pogard. osoba zajmująca się szerzeniem propagandy
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik politruk politrucy dopełniacz politruka politruków celownik politrukowi politrukom biernik politruka politruków narzędnik politrukiem politrukami miejscownik politruku politrukach wołacz politruku politrucy depr. M. i W. lm: (te) politruki - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1-2) propagandzista / propagandysta
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. politructwo n
- czas. rzad. politruczyć
- przym. politruczy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- ros. политрук skrót od политический руководитель 'przewodnik polityczny'
- uwagi:
- por. zampolit • politbiuro • politpoprawność
- tłumaczenia:
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.