oprawca (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ɔˈprafʦ̑a], AS: [oprafca], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) osoba torturująca lub mordująca z czyjegoś polecenia[1]
- (1.2) hist. urzędnik powołany do ścigania przestępców w XIV i XV wieku w Polsce; zob. też oprawca w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik oprawca oprawcy dopełniacz oprawcy oprawców celownik oprawcy oprawcom biernik oprawcę oprawców narzędnik oprawcą oprawcami miejscownik oprawcy oprawcach wołacz oprawco oprawcy - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) kat, rakarz, rzeźnik
- (1.2) justycjariusz
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) zbrodniarz
- (1.2) urzędnik
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. oprawa ż, oprawianie n
- forma żeńska oprawczyni ż
- czas. oprawiać ndk.
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) torturer
- niemiecki: (1.1) Scharfrichter m
- rosyjski: (1.1) палач
- wilamowski: (1.2) šynder m, śynder m
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.