odstręczać (język polski)

wymowa:
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. odstręczyć)

(1.1) książk. wzbudzać u kogoś niechęć do jakiegoś działania lub wobec kogoś

czasownik zwrotny niedokonany odstręczać się (dk. odstręczyć się)

(2.1) przest. zniechęcać się do kogoś lub czegoś
odmiana:
(1.1) koniugacja I
(2.1) koniugacja I
przykłady:
(1.1) Od spółdzielni produkcyjnych odstręczało również chłopów ich wysokie zadłużenie, stale się powiększające mimo kilkakrotnej konwersji lub całkowitego umorzenia zaległości[1].
(2.1) A więc, nasamprzód handel mojego siostrzeńca przerwany jest z powodu, że braciszkowie z kongregacji każą dzieciom śpiewać przez cały dzień, a kupujący słysząc szalone krzyki odstręczają się[2].
składnia:
(1.1) odstręczać od +D.
(2.1) odstręczać się od +D.
kolokacje:
synonimy:
(1.1) odstraszać
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. odstręczanie n
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. odstręczyć + -ać
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: odstraszać
(2.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: zniechęcać się
źródła:
  1. Leszek Próchniak, Kolektywizacja rolnictwa w regionie łódzkim, 2003, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Alexandre Dumas, Mohikanowie paryscy, tłum. anonimowy, wyd. J. Czapiński, Gródek 1903.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.