oburzenie (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌɔbuˈʒɛ̃ɲɛ], AS: [obužẽńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• -ni…• akc. pob.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (1.1) silne zdenerwowanie spowodowane czyimś nieodpowiednim, niewłaściwym lub niesprawiedliwym zachowaniem
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik oburzenie oburzenia dopełniacz oburzenia oburzeń celownik oburzeniu oburzeniom biernik oburzenie oburzenia narzędnik oburzeniem oburzeniami miejscownik oburzeniu oburzeniach wołacz oburzenie oburzenia - przykłady:
- (1.1) Wylej na nich swoje oburzenie, / niech ich ogarnie żar Twojego gniewu![1]
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. oburzanie n
- czas. oburzać ndk., oburzyć dk.
- ims. oburzony
- przym. oburzony
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. oburzyć + -enie
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) indignation
- duński: (1.1) indignation w
- francuski: (1.1) indignation ż
- hiszpański: (1.1) indignación ż
- niderlandzki: (1.1) verontwaardiging ż
- nowogrecki: (1.1) αγανάκτηση ż
- szwedzki: (1.1) indignation w, harm w, förtrytelse w
- włoski: (1.1) indignazione ż, sdegno m
- źródła:
- ↑ Księga Psalmów 69,25, Biblia Tysiąclecia Online, Poznań 2003 (tłum. Augustyn Jankowski, Lech Stachowiak).
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.