naradzać (język polski)

oni się naradzają (3.1)
wymowa:
IPA: [naˈraʣ̑aʨ̑], AS: [naraʒać]
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. naradzić)

(1.1) przest. naradzać się (3.1)[1]

czasownik przechodni niedokonany (dk. naradzić)

(2.1) przest. doradzać coś, udzielać komuś rady w jakiejś sprawie[1]

czasownik zwrotny niedokonany naradzać się (dk. naradzić się)

(3.1) rozmawiając, uzgadniać coś
(3.2) daw. zasięgać czyjejś rady[1]
odmiana:
(1.1) koniugacja I
(2.1) koniugacja I
(3.1-2) koniugacja I
przykłady:
(3.1) Wkrótce poszli spać, ale już leżąc, zaczęli się naradzać i jeszcze raz rozważać sprawę przyjazdu do Jasienia[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(2.1) doradzać, radzić
(3.1) konsultować się, deliberować
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. narada ż, naradzanie n
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1 2 3 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „naradzać” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Zbigniew Nienacki, Księga strachów, 1967, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.