miocen (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈmʲjɔʦ̑ɛ̃n], AS: [mʹi ̯ocẽn], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• i → j
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) geol. pierwsza (starsza) epoka neogenu; zob. też miocen w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik miocen mioceny dopełniacz miocenu miocenów celownik miocenowi miocenom biernik miocen mioceny narzędnik miocenem miocenami miejscownik miocenie miocenach wołacz miocenie mioceny - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) dolny / środkowy / górny miocen • wczesny / środkowy / późny miocen
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- (1.1) neogen
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- przym. mioceński
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) Miocene
- baskijski: (1.1) Miozeno
- białoruski: (1.1) міяцэн m
- niemiecki: (1.1) Miozän n
- rosyjski: (1.1) миоцен m
- słowacki: (1.1) miocén m
- ukraiński: (1.1) міоцен m
- źródła:
miocen (interlingua)
- wymowa:
- znaczenia:
przymiotnik
- (1.1) mioceński
- odmiana:
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.