mensa (język łaciński)

mensa (1.1)
wymowa:
​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) stół
(1.2) posiłek
(1.3) przen. biesiada, biesiadnicy, towarzystwo przy stole[1]
(1.4) stół ofiarny[2], płyta ołtarza[3]
(1.5) stół bankierski[3]; stół, przy którym wymienia się pieniądze[1]
odmiana:
(1) (deklinacja I)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.1) apud mensam → przy stole
(1.1) mensas cibis exstruere[1] → zastawić stoły jadłem
(1.2) mensa secunda → deser
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz.
zdrobn. mensula ż
przym. mensalis
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
  1. 1 2 3 Józef Korpanty, Słownik łacińsko-polski. I-Z, tom 2, Warszawa 2001, s. 252, ISBN 83-7195-472-7.
  2. ↑ Słownik łacińsko-polski, opr. Kazimierz Kumaniecki, Wydawnictwo Szkolne PWN, Warszawa 1997, ISBN 8371951523.
  3. 1 2 Jerzy Mańkowski, Praktyczny słownik łacińsko-polski, Warszawa, 2001, s. 169, ISBN 83-7255-062-X

mensa (język włoski)

wymowa:
​ ​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) nakryty stół
(1.2) jedzenie, posiłek
(1.3) stołówka, jadłodajnia
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. mensola ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.