letnik (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈlɛtʲɲik], AS: [letʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (2.1) st.pol. kontusz z rękawami[1]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik letnik letnicy dopełniacz letnika letników celownik letnikowi letnikom biernik letnika letników narzędnik letnikiem letnikami miejscownik letniku letnikach wołacz letniku letnicy - przykłady:
- (1.1) Wczoraj przyjechali do nas pierwsi letnicy.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. lato n, letnisko n
- forma żeńska letniczka ż
- przysł. latem, letnio
- przym. letniskowy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. lato + -nik
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) holidaymaker
- baskijski: (1.1) udatiar
- bułgarski: (1.1) летовник m
- duński: (1.1) sommergæst w
- francuski: (1.1) estivant m
- włoski: (1.1) villeggiante m
- źródła:
- ↑ Zenon Klemensiewicz, Historia języka polskiego, PWN, Warszawa 2002, s. 320.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.