kondukt (język polski)

kondukt (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈkɔ̃ndukt], AS: [kõndukt], zjawiska fonetyczne: nazal. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) książk. orszak pogrzebowy, grono ludzi uroczyście towarzyszących zmarłemu w drodze na cmentarz

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kondukt	kondukty
dopełniacz	konduktu	konduktów
celownik	konduktowi	konduktom
biernik	kondukt	kondukty
narzędnik	konduktem	konduktami
miejscownik	kondukcie	konduktach
wołacz	kondukcie	kondukty

przykłady:

(1.1) Trasa konduktu zostaje wytyczona tak, by podczas świeckiej uroczystości żałobnicy nie mijali żadnego kościoła^[1].

składnia:

kolokacje:

(1.1) uroczysty / długi kondukt • kondukt pogrzebowy / żałobny • formować kondukt

synonimy:

(1.1) pogrzeb, orszak pogrzebowy

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) orszak

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

(1.1) żałobnik

wyrazy pokrewne:

rzecz. kondukcik mrz

przym. konduktowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. conductus → obrzędy pogrzebowe, pogrzeb^[2]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) cortege
• baskijski: (1.1) segizio
• białoruski: (1.1) пахавальная працэсія ż
• niemiecki: (1.1) Trauertug m
• rosyjski: (1.1) процессия ż

źródła: