komunikator (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌkɔ̃mũɲiˈkatɔr], AS: [kõmũńikator], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) środek komunikacji

(1.2) środek masowego przekazu

(1.3) inform. program komputerowy pozwalający na przesyłanie natychmiastowych komunikatów pomiędzy komputerami; zob. też komunikator internetowy w Wikipedii

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) ktoś komunikatywny, mający zdolność skutecznego docierania do odbiorcy w procesie porozumiewania

(2.2) nauk. nadawca komunikatu

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	komunikator	komunikatory
dopełniacz	komunikatora	komunikatorów
celownik	komunikatorowi	komunikatorom
biernik	komunikator	komunikatory
narzędnik	komunikatorem	komunikatorami
miejscownik	komunikatorze	komunikatorach
wołacz	komunikatorze	komunikatory

(2.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	komunikator	komunikatorzy
dopełniacz	komunikatora	komunikatorów
celownik	komunikatorowi	komunikatorom
biernik	komunikatora	komunikatorów
narzędnik	komunikatorem	komunikatorami
miejscownik	komunikatorze	komunikatorach
wołacz	komunikatorze	komunikatorzy

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.2) komunikator masowy • komunikator zawodowy

synonimy:

(1.3) komunikator internetowy

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. komunikacja ż, komunikat m, komunikowanie n, zakomunikowanie n, komunikatywność n, niekomunikatywność ż, komunikacik m

czas. skomunikować, komunikować ndk., zakomunikować dk.

przym. komunikacyjny, komunikatywny, niekomunikatywny

przysł. komunikatywnie, niekomunikatywnie

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.3) messenger, instant messenger, IM
• baskijski: (2.1) komunikatzaile
• niemiecki: (1.3) Kommunikationsprogramm n
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.3)  ,    

źródła: