kieszonkowiec (język polski)

kobieta kieszonkowiec (1.1)
wymowa:
, IPA: [ˌcɛʃɔ̃ŋˈkɔvʲjɛʦ̑], AS: [ḱešõŋkovʹi ̯ec], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.-nk- akc. pob.i  j 
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba, która kradnie przedmioty z kieszeni ludzi
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Jakiś kieszonkowiec ukradł mu portfel w tramwaju.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) złodziej kieszonkowy, gwara więzienna doliniarz
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) złodziej
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kieszeń ż, kieszonkowe n, kieszonka ż
przym. kieszonkowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. kieszonka + -owiec lub pol. kieszonkowy + -ec
uwagi:
Wyraz powstał w XIX w.[1]
tłumaczenia:
źródła:
  1. Wiera Zołotowa, Rzeczowniki osobowe z sufiksem -ec (-owiec) we współczesnym języku polskim, „Poradnik Językowy” nr 9/1957, s. 403.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.