kauczuk (język polski)
.jpg.webp)
kauczuk (1.1)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) chem. surowiec do produkcji gumy; zob. też kauczuk w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kauczuk kauczuki dopełniacz kauczuku kauczuków celownik kauczukowi kauczukom biernik kauczuk kauczuki narzędnik kauczukiem kauczukami miejscownik kauczuku kauczukach wołacz kauczuku kauczuki - przykłady:
- (1.1) W maszynach musi być jakiś feler, czy w samym wynalazku, dość, że ten kauczuk, to okazał się do niczego[1].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. kauczukowiec m
- przym. kauczukowy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- franc. caoutchouc, niem. Kautschuk[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) caoutchouc
- baskijski: (1.1) kautxu
- białoruski: (1.1) каўчук m
- francuski: (1.1) caoutchouc m
- hiszpański: (1.1) caucho m
- kataloński: (1.1) cautxú m
- rosyjski: (1.1) каучук m
- ukraiński: (1.1) каучук m
- węgierski: (1.1) kaucsuk
- źródła:
- ↑ Tadeusz Dołęga-Mostowicz, Bracia Dalcz i S-ka
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.