kajuta (język polski)
.jpg.webp)
kajuta (1.1)
- wymowa:
- IPA: [kaˈjuta], AS: [kai ̯uta]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) żegl. małe zamykane pomieszczenie mieszkalne na statku; zob. też kajuta w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kajuta kajuty dopełniacz kajuty kajut celownik kajucie kajutom biernik kajutę kajuty narzędnik kajutą kajutami miejscownik kajucie kajutach wołacz kajuto kajuty - przykłady:
- (1.1) Kajuta nasza jest to mały pokoik mający nie więcej, jak cztery łokcie kwadratowe przestrzeni; przy jednej ścianie przymocowane są, jedno nad drugim, dwa łóżka (…).[1]
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) kajuta pasażerska / kapitańska
- synonimy:
- (1.1) kabina
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- niem. Kajüte → kajuta[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) cabin
- bułgarski: (1.1) каюта ż
- czeski: (1.1) kajuta ż
- esperanto: (1.1) kajuto
- fiński: (1.1) hytti
- hiszpański: (1.1) camarote m
- niderlandzki: (1.1) kajuit ż
- niemiecki: (1.1) Kajüte m, Kabine m
- rosyjski: (1.1) каюта ż
- słowacki: (1.1) kajuta ż
- szwedzki: (1.1) ruff w
- węgierski: (1.1) kajüt
- źródła:
- ↑ Henryk Sienkiewicz: Listy z podróży do Ameryki
- ↑
Hasło „kajuta” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
kajuta (język czeski)
kajuta (1.1)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) żegl. kajuta
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kajuta kajuty dopełniacz kajuty kajut celownik kajutě kajutám biernik kajutu kajuty wołacz kajuto kajuty miejscownik kajutě kajutách narzędnik kajutou kajutami - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
kajuta (język słowacki)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) kajuta[1][2]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kajuta kajuty dopełniacz kajuty kajút celownik kajute kajutám biernik kajutu kajuty miejscownik kajute kajutách narzędnik kajutou kajutami - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz.
- zdrobn. kajutka ż
- przym. kajutový
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
- ↑ Zofia Jurczak-Trojan, Halina Mieczkowska, Elżbieta Orwińska, Maryla Papierz, Słownik słowacko-polski, t. I, A-Ô, TAiWPN Universitas, Kraków 2005, ISBN 83-242-0569-1, s. 302.
- ↑ Hasło „kajuta” w: Slovník súčasného slovenského jazyka H – L, gł. red. Alexandra Jarošová i Klára Buzássyová, Veda, vydavateľstvo Slovenskej akadémie vied, Bratysława 2011, ISBN 978-80-224-1172-1.
kajuta (język szwedzki)
kajuta (1.1)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj wspólny
- (1.1) żegl. kajuta[1]
- odmiana:
- (1.1) en kajuta, kajutan, kajutor, kajutorna
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) ruff
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
- ↑ Hasło „kajuta” w: Svenska Akademiens ordlista (SAOL), Svenska Akademien.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.