jęczeć (język polski)

wymowa:
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. jęknąć)

(1.1) o człowieku, zwierzętach: wydawać przeciągły, żałosny dźwięk wyrażający ból, cierpienie
(1.2) przen. o instrumentach muzycznych, wietrze, maszynach itp.: dźwięczeć przykro, żałośnie; wydawać jęk
(1.3) wyrażać żal, narzekać, ubolewać, uskarżać się na coś
(1.4) o człowieku: wydawać przeciągły dźwięk wyrażający rozkosz seksualną

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. brak)

(2.1) płaczliwie domagać się czegoś
(2.2) cierpieć z powodu prześladowań, ucisku itp.
odmiana:
(1.1-4, 2.1-2) koniugacja VIIb
przykłady:
(1.1) Pola wiła się z bólu, jęczała i zanosiła się głośnym płaczem[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. jęk mrz, jękliwość ż, jęczenie n, jęknięcie n, najęczenie n, odjęknięcie n, pojęczenie n, pojękiwanie n, przejęczenie n, rozjęczenie n, wyjęczenie n, wyjękiwanie n, wyjęknięcie n, zajęczenie n
czas. jęknąć dk., najęczeć dk., odjęknąć dk., pojęczeć dk., pojękiwać ndk., przejęczeć dk., rozjęczeć dk., wyjęczeć dk., wyjękiwać ndk., wyjęknąć dk., zajęczeć dk.
przym. jęczący, jękliwy
przysł. jęcząco, jękliwie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Jan Brzechwa, Gdy owoc dojrzewa, 1958, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.