herbatnik (język polski)
herbatniki (1.1)
- wymowa:
- IPA: [xɛrˈbatʲɲik], AS: [χerbatʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) kulin. suche, dość twarde ciastko pszenne w kształcie ząbkowanego prostokąta, podawane zwykle do herbaty lub kawy; zob. też herbatniki w Wikipedii
- (1.2) gw. (Poznań) czajnik[1]
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (2.1) więz. kumpel z celi, osoba, która herbatnikuje
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik herbatnik herbatniki dopełniacz herbatnika herbatników celownik herbatnikowi herbatnikom biernik herbatnik herbatniki narzędnik herbatnikiem herbatnikami miejscownik herbatniku herbatnikach wołacz herbatniku herbatniki - przykłady:
- (1.1) Na stole leżała otwarta paczka herbatników.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) ciastko
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. herbacina ż, herbaciarnia ż, herbata ż, herbaciarz m, herbaciarka ż
- czas. herbatnikować ndk.
- przym. herbatnikowy, herbaciany
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. herbata + -nik
- uwagi:
- zobacz też: Indeks:Polski - Jedzenie
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) biscuit
- arabski: (1.1) بسكويت
- esperanto: (1.1) biskvito
- francuski: (1.1) petit four m, biscuit m
- hiri motu: (1.1) biskit
- interlingua: (1.1) biscuit
- kataloński: (1.1) galeta ż
- niemiecki: (1.1) Biskuit m
- portugalski: (1.1) bolacha ż
- romansz: (1.1) biscuit m
- rosyjski: (1.1) печенье n
- slovio: (1.1) pecxik (печик)
- wilamowski: (1.1) typłacła n
- źródła:
- ↑ Antoni Danysz, Odrębności słownikarskie kulturalnego języka polskiego w Wielkopolsce w stosunku do kulturalnego języka w Galicyi, „Język Polski” nr 8–10, s. 248.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.