goleń (język polski)

goleń (1.1)

goleń (1.2)

wymowa:

IPA: [ˈɡɔlɛ̃ɲ], AS: [golẽń], zjawiska fonetyczne: nazal. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) anat. część nogi człowieka (lub tylnej kończyny zwierzęcia) znajdująca się między kolanem a stopą; zob. też goleń w Wikipedii

(1.2) lotn. część podwozia samolotu, która łączy kadłub z wózkiem

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) reg.^[1] gw. goleń (1.1)

rzeczownik, forma fleksyjna

(3.1) D. lm od: golenie

odmiana:

(1.1-2)^[2]

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	goleń	golenie
dopełniacz	goleni	goleni
celownik	goleni	goleniom
biernik	goleń	golenie
narzędnik	golenią	goleniami
miejscownik	goleni	goleniach
wołacz	goleni	golenie

(2.1)^[2]

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	goleń	golenie
dopełniacz	golenia	goleni
celownik	goleniowi	goleniom
biernik	goleń	golenie
narzędnik	goleniem	goleniami
miejscownik	goleniu	goleniach
wołacz	goleniu	golenie

przykłady:

(1.1) Tylną częścią goleni jest łydka.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) podudzie

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

(1.1) łydka

wyrazy pokrewne:

rzecz. golonka ż, goloneczka ż

przym. goleniowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

prasł. *golenь → kość bez mięśni, goła

uwagi:

(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Części ciała

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) shin
• białoruski: (1.1) галёнка ż
• białoruski (taraszkiewica): (1.1) галёнка ż
• esperanto: (1.1) kruro
• estoński: (1.1) säär
• hiszpański: (1.1) pierna ż
• łaciński: (1.1) crus n
• omahijsko-ponkaski: (1.1) žíbe
• portugalski: (1.1) canela ż
• rosyjski: (1.1) голень ż (golenʹ)
• szwedzki: (1.1) underben n
• ukraiński: (1.1) гомілка ż
• węgierski: (1.1) lábszár
• włoski: (1.1) tibia ż, stinco m

źródła: