enklawa (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ɛ̃ŋˈklava], AS: [ẽŋklava], zjawiska fonetyczne: nazal.• -nk-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) polit. adm. geogr. terytorium państwa lub jego część otoczone ze wszystkich stron przez terytorium lądowe innego państwa; zob. też enklawa w Wikipedii
- (1.2) teren otoczony ze wszystkich stron obszarem innego rodzaju[1]
- (1.3) przen. miejsce dające poczucie bezpieczeństwa[2]
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik enklawa enklawy dopełniacz enklawy enklaw celownik enklawie enklawom biernik enklawę enklawy narzędnik enklawą enklawami miejscownik enklawie enklawach wołacz enklawo enklawy - przykłady:
- (1.1) San Marino jest enklawą na terytorium Włoch.
- (1.3) Pasieka była dla niego enklawą, której nikomu z członków rodziny nie było wolno naruszać.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.2) enklawa zieleni
- synonimy:
- antonimy:
- (1.1) eksklawa
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- franc. enclave
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) enclave
- arabski: معزل m
- bułgarski: (1.1) анклав m
- duński: (1.1) enklave w; (1.2) enklave w
- francuski: enclave ż
- hiszpański: enclave m
- niemiecki: (1.1) Enklave ż
- portugalski: enclave m
- rosyjski: анклав m
- szwedzki: (1.1) enklav
- włoski: (1.1) enclave ż
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.