dyszel (język polski)
dyszel (1.1)
- wymowa:
- IPA: [ˈdɨʃɛl], AS: [dyšel]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) drąg łączący przednią część wozu, sań, bryczki itp. z zaprzęgiem konnym lub ciągnikiem; zob. też dyszel w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik dyszel dyszle dopełniacz dyszla dyszli / dyszlów[1] celownik dyszlowi dyszlom biernik dyszel dyszle narzędnik dyszlem dyszlami miejscownik dyszlu dyszlach wołacz dyszlu dyszle - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- jechać / podróżować rzemiennym dyszlem • mieć długi dyszel
- etymologia:
- śwn. dissel[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) thill, shaft
- baskijski: (1.1) endaitz
- białoruski: (1.1) дышаль m
- czeski: (1.1) oj ż, ojnice ż
- duński: (1.1) trækstang w
- esperanto: (1.1) timono
- hiszpański: (1.1) timón m (del carro)
- jidysz: (1.1) דישעל m
- niemiecki: (1.1) Deichsel ż
- nowogrecki: (1.1) ρυμός m, τιμόνι n
- rosyjski: (1.1) дышло n
- rumuński: (1.1) tânjală
- ukraiński: (1.1) дишель m, дишло n
- węgierski: (1.1) kocsirúd
- wilamowski: (1.1) daeisuł ż, dȧjsuł ż, dajsuł ż
- źródła:
- ↑
Hasło „dyszel” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online. - ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.