dewiant (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) książk. psych. osoba cierpiąca na zaburzenia psychiczne, przejawiające się w zachowaniu odbiegającym od norm moralnych lub obyczajowych
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik dewiant dewianci dopełniacz dewianta dewiantów celownik dewiantowi dewiantom biernik dewianta dewiantów narzędnik dewiantem dewiantami miejscownik dewiancie dewiantach wołacz dewiancie dewianci depr. M. i W. lm: (te) dewianty[1] - przykłady:
- (1.1) Ponownie dopuścili dewianta do pracy z dziećmi!
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) dewiant seksualny
- synonimy:
- (1.1) wykolejeniec
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. dewiacja ż, dewiacyjność ż
- forma żeńska dewiantka ż
- przym. dewiacyjny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. devians → zbaczający z drogi; por. franc. déviant, ang. deviant, niem. deviant
- uwagi:
- tłumaczenia:
- (1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: zboczeniec
- angielski: (1.1) deviant, deviate
- czeski: (1.1) deviant m, úchyl m
- francuski: (1.1) déviant m
- słowacki: (1.1) deviant m
- włoski: (1.1) pervertito m, anormale m
- źródła:
- ↑
Hasło „dewiant” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.